H έρευνα για την ελληνική σκηνική ιστορία της σεξουαλικότητας παραμένει πεδίο υποφωτισμένο στην ελληνική θεατρολογική επιστήμη. Εκτιμώντας ότι η πολιτική των ταυτοτήτων κατέστησε τα θέματα κοινωνικού φύλου θεμελιώδη στην κουλτούρα του τέλους του 20ού και των αρχών του 21ου αιώνα, η ανά χείρας μονογραφία επιχειρεί να οργανώσει μια γενεαλογία αναφορικά με τις αντιπροσωπεύσεις της ομοερωτικής θεματολογίας στην ελληνική σκηνή. Μέσα από τη συστηματική πρωτογενή έρευνα και τη σύνθεση των τεκμηρίων (παραστασιογραφία και κριτικογραφία) και αρύοντας στοιχεία από την κοινωνιολογία της σεξουαλικότητας, την γκέι και λεσβιακή ιστορία και την κουίρ θεωρία, εντοπίζονται τα συναφή έργα από την παγκόσμια δραματουργία που παρασταίνονται στην ελληνική σκηνή και εξετάζονται το ύφος των παραστάσεων και οι διαδικασίες πρόσληψής τους.
Από την «περίεργη ηθική διαστροφή» της μεσοπολεμικής περιόδου μέχρι την εποχή του σκηνικού κουίρ μεταμοντερνισμού οργανώνεται στη μελέτη ένας «χάρτης αναφοράς» και συγχρόνως ένας «παραστασιολογικός κανόνας». Εστιάζοντας στο ύφος των παραστάσεων συγγραφέων όπως ο Κρίστοφερ Μάρλοου, ο Ουίλιαμ Σέξπιρ, ο Όσκαρ Ουάιλντ, ο Τενεσί Ουίλιαμς, ο Ζαν Ζενέ, ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, ο Τζο Όρτον, ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ και μελετώντας τόσο αντιπροσωπευτικά έργα του γκέι/λεσβιακού/κουίρ θεάτρου (Μπεντ, Ξανθιά φράουλα, Το κλουβί με τις τρελές, Ερωτική τριλογία, Άγγελοι στην Αμερική, Shopping and Fucking, Καθαροί πια) όσο και το δραματολόγιο θιάσων όπως το «Θέατρο Τέχνης» του Καρόλου Κουν και το «Θέατρο Έρευνας» του Δημήτρη Ποταμίτη, προσεγγίζονται τα σχήματα «φυσιολογικότητας»/«παρέκκλισης», η κινδυνολογική απαξίωση και η δαιμονοποίηση, η επιβεβλημένη σιωπή αλλά και η ομοφυλόφιλη ορατότητα.